Όλες σου οι σκέψεις είναι «εικονική πραγματικότητα»! Είναι ένας φτιαχτός κόσμος, ένα ερμηνευτικό μοτίβο της ύπαρξης, όπου η ερμηνεία είναι βιολογική και νοητική. Το σώμα το ίδιο είναι ένας μηχανισμός σκέψης. Αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σταματήσεις να σκέφτεσαι, όλα εξαφανίζονται. Οι επιφανειακές σκέψεις είναι το πρώτο πράγμα που φεύγει. Αλλά αν πραγματικά σταματήσεις να σκέφτεσαι, σε βαθύτερο επίπεδο, όλα φεύγουν.
Δηλαδή τι φεύγει; Ο κόσμος ο παροδικός, αυτό το πέπλο των περιορισμών που καλύπτει και αποκρύπτει τη βαθύτερη αιώνια φύση.
Και γιατί είναι η σκέψη μια συσκότιση της ύπαρξης; Γιατί φέρνει τον ανώτερο φωτεινό νου κάτω στην ύλη, γιατί σε βάζει σε υλικά καλούπια, σε πείθει ότι είσαι ένα υλικό ον που δρα (γιατί έχει ανάγκη να δρα) μέσα στην ύλη, κάνει συμβατούς και ταυτίζει τους πόθους σου με την κοιλάδα του θανάτου.
Γι’ αυτό η βασική ουσία του διαλογισμού είναι: μην σκέφτεσαι, δεν είσαι ούτε το σώμα ούτε ο νους, είσαι το φως, είσαι ο αθάνατος και υπερβατικός εαυτός.
Τότε θέλεις να ρωτήσεις: «αν δεν σκέφτομαι, πώς θα ζήσω;» Και η απάντηση φαίνεται να είναι: «όταν χρειάζεται να σκεφτείς τα πρακτικά πράγματα, σκέψου τα. Αλλά έχε ώρες που η σκέψη σου δεν ασχολείται με τα πράγματα του κόσμου, που η συνειδητότητά σου λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ανεβαίνει και να ενώνεται με το Ένα και απεριόριστο, αντί με τον κόσμο των πολλαπλών φθαρτών αντικειμένων, τα οποία η σκέψη κανονικά ποθεί.»
Η μάχη εναντίον του ίδιου σου του νου είναι περίεργη, απειλητική και πικρή, αλλά διάστικτες σε αυτή ξεπροβάλλουν απρόσμενες εκλάμψεις, συνειδητοποιήσεις μιας απεριόριστης και τρελής ελευθερίας.
Μα ο διαλογισμός μαθαίνεται. Την τεχνική την κάνεις μόνος, αλλά τη στάση ζωής χρειάζεσαι ερεθίσματα για να τη συνειδητοποιήσεις, χρειάζεσαι παραδείγματα προς μίμηση ανεξάρτητων ανθρώπων.
(Στην Ελλάδα είχαν το Διογένη, που ζούσε σε ένα πιθάρι για να δείξει ότι δεν χρειάζεται τίποτα).
Γιατί οι σκέψεις που αποτελούν το εμπόδιο στην πληρέστερη βίωση του κόσμου δεν είναι τόσο οι σκόρπιες σκέψεις που περνούν από το νου, ούτε τα μαθήματα της ιστορίας ή της γεωγραφίας, αλλά οι συναισθηματικά φορτισμένες ταυτίσεις σου με την περιορισμένη προσωπικότητα, με την προσωπικότητα που είναι σίγουρη για τα σύνορά της, και ως εκ τούτου για τις ανάγκες της.
«Ξεπερνώ τη σκέψη» σημαίνει ξεπερνώ αυτές τις ταυτίσεις, όχι ότι δεν διαβάζω τα μαθήματά μου ή ότι δεν κάνω τις καθημερινές μου δουλειές.
Γι’ αυτό λέω ότι ενώ ο διαλογισμός μαθαίνεται εύκολα ως τεχνική, την ανεξάρτητη στάση ζωής που συνδέεται με αυτόν είναι πιο δύσκολο να τη μάθεις. Για τούτο έχουμε τους πνευματικούς δασκάλους, για να ευαισθητοποιούμαστε και να εμπνεόμαστε από τη δύναμη με την οποία ζουν.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι εμποδίζοντας τη σκέψη «είμαι περιορισμένος», «δεν μπορώ να κάνω το τάδε», μπορούν να χρησιμοποιήσουν το νου τους για να βγάλουν πολλά λεφτά ή να επιτύχουν κοινωνικά, ερωτικά κλπ. Ωστόσο, κατά εμέ, σε κάτι τέτοια ο περιορισμός συνήθως δεν είναι ότι δεν μπορείς να βγάλεις τα λεφτά, αλλά ότι λες: «είμαι αυτός που δεν μπορεί να βγάλει τα λεφτά, συνεπώς θα πρέπει να γίνω αυτός που βγάζει τα λεφτά» – ετούτο είναι ο περιορισμός της προσωπικότητάς σου.
Φυσικά, όλοι πρέπει να βγάλουμε λεφτά, αλλά πρέπει να το κάνουμε με τους συνηθισμένους τρόπους, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του σώματος και τη διάνοιά μας. Όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι μια παντοδύναμη προσωπικότητα – αυτό δεν είναι πνευματικότητα και ανεξαρτησία αλλά παντελής ταύτιση με τις ανάγκες σου και μαγεία.
Απλώς η ανάγκη ο Μανωλιός
φόρεσε τα ρούχα της αλλιώς.
